Henri – slecht rapport
Henri kijkt in de klas naar zijn rapport en steekt zijn hand op.
‘Juf, er klopt hier iets niet. Staan de punten tegenwoordig op 5?’
Juf komt bij hem staan, ze begint zachter te praten. Dat is nooit een goed teken.
‘Alles staat op 10’, zegt ze. ‘Ik vrees dat je een heel, heel slecht rapport hebt.’
Henri schudt zijn hoofd. Dit kan hij niet aan zijn ouders laten zien. Hij is voor geen enkel vak geslaagd! Thuis toont hij zijn punten aan zijn zus Alessandra. Die begint eerst hard te lachen, maar stopt als ze de droevige blik van haar broer ziet.
‘Kop op, Henri. Geef je rapport maar aan mij. Ik los het wel voor je op.’
Henri vertrouwt het niet helemaal, maar hij is al blij dat zijn zus hem wil helpen. Met zulke cijfers mag hij vast een maand niet meer buiten komen.
Die avond aan tafel legt Alessandra met een zwierig gebaar hun rapporten op de tafel. Mama en papa bladeren er nieuwsgierig door.
‘Wat is dat, Henri?’ fluit papa tussen zijn tanden.
Henri kijkt boos naar zijn zus. Zij ging het toch oplossen? Alessandra gebaart dat hij rustig moet blijven.
‘Wel, ik heb…’, stottert hij. ‘Gewoon… het was deze maand nogal…’
‘100 procent?’ vraagt mama. ‘Hoe heb je dat gedaan?’
Hoezo, 100 procent? Henri grist het rapport uit de handen van mama en laat zijn ogen erover glijden. Alessandra heeft alle getallen veranderd: voor elk vak heeft hij nu 10 op 10. Het is wel heel goed gedaan, want je ziet niet dat er met de cijfers is geknoeid.
‘Tja’, stamelt hij. ‘Als ik echt wil, kan ik het wel. Dat zeggen jullie toch ook altijd?’
Met 100 procent heeft hij vast recht op dubbel zakgeld, niet? Of misschien is het nu het goede moment om te bedelen om een playstation.
‘Dat is waar’, zegt mama en ze glimlacht. Henri schenkt haar een brede glimlach terug. ‘Maar ik geloof er niets van.’
De glimlach op Henri’s gezicht verdwijnt. Natuurlijk geloven ze dat niet, maar hij kan nu toch niet meer terug?
‘Ik heb gewoon mijn best gedaan.’
‘Natuurlijk, jongen’, lacht papa, maar zijn lach is niet gemeend. ‘Waar is je agenda? Ik zou graag even met je juf bellen.’
Henri gaat met hangende schouders naar de hal waar zijn boekentas staat. De juf gaat alles verklappen, wat een slechte list was dit. Tot zijn verbazing zit Alessandra ook al in de hal. Ze krabbelt iets in zijn agenda en geeft hem aan Henri.
‘Laat ze maar bellen. Ik los het wel op.’
‘Dat zei je daarstraks ook.’
‘Je hebt toch goede punten?’
Alessandra duwt Henri weer de woonkamer in. Met gebogen hoofd geeft hij zijn agenda aan zijn papa. Die bladert erin en zoekt het telefoonnummer van de juf op, dat op de eerste bladzijde staat. Maar wanneer hij het intikt, kijkt hij verbaasd op.
‘Dit is het nummer van Alessandra!’
Henri beseft wat zijn zus probeert te doen: ze wil de juf naspelen en ze heeft haar eigen nummer in zijn agenda gezet. Wat een goed idee! Alleen is ze vergeten dat haar nummer ook opgeslagen zit in de telefoon van papa. Hij moet voor afleiding zorgen.
Henri zwiept met zijn arm over de tafel en maait de glazen fles water omver. De fles valt om en giet alles onder water. Daarna rolt ze verder en valt met een knal op de vloer.
‘Henri!’
‘Sorry!’
Mama springt op om een dweil te halen, terwijl papa de scherven van de grond begint te plukken. Henri buigt zich snel over de tafel. Papa’s telefoon staat nog open, oef. Hij zoekt bij de contacten naar de naam van zijn zus. Oké, nu het contact aanpassen. Hij verandert ‘Alessandra’ in ‘juf van Henri’. Daarna legt hij de telefoon weer terug en begint zijn ouders te helpen om de tafel af te ruimen.
Wanneer alles opgeruimd is, neemt papa opnieuw zijn telefoon. Hij drukt weer het nummer van de agenda in. Deze keer komt er ‘juf van Henri’ op zijn scherm.
‘Vreemd’, mompelt hij. ‘Die toestellen weten tegenwoordig alles!’
Aan de andere kant van de lijn hoort Henri iemand opnemen en met een zware stem spreken. Alessandra.
‘Ja, hallo, juf’, zegt papa. ‘Sorry dat ik u nu nog stoor. Ik heb een vraagje over het rapport van Henri. Het lijkt zo… Wat zegt u? Alles juist? Nog nooit gezien? Dat begrijp ik. Prima gewerkt. Hij verdient een beloning zegt u?’
Alessandra is flink aan het overdrijven. Henri zou willen gaan zeggen dat ze moet stoppen, maar hij durft niet weg te gaan. En tenslotte is ze hem goed aan het helpen.
‘Ik zal eraan denken’, zegt papa en hij knipoogt naar Henri. ‘Wat? Dat begrijp ik niet goed. Maar ik zal er eens over nadenken.’
Papa legt zijn telefoon weer weg en kijkt naar Henri.
‘Volgens de juf verdien je een flinke beloning.’
‘Och’, wuift Henri hem weg. Hij zou al blij zijn als er gewoon niet meer over dit rapport wordt gesproken.
‘Maar het laatste begreep ik niet goed.’
‘Wat?’
‘Jouw juf wil dat ik ook jouw zus beloon voor jouw rapport!’
Reactie plaatsen
Reacties