Robbe – tanden kwijt
Robbe voelt aan zijn buik terwijl hij in bed ligt. Hij heeft gisteren echt weer veel te veel gesnoept. Hij kan er niets aan doen, als hij een pak snoep ziet, dan moet hij dat leeg eten. Het is echt niet zijn schuld.
Hij stapt uit bed en gaat naar de badkamer. Gooit wat water in zijn gezicht en kijkt in de spiegel.
Dit. Kan. Niet.
Hij kijkt nog eens. Draait zich om, en zoekt dan opnieuw zijn spiegelbeeld. Wrijft zijn ogen uit en kijkt door zijn vingers. Maar elke keer is het hetzelfde resultaat.
Al zijn tanden zijn weg.
‘Robbe, ben je bijna klaar?’
Mama komt naar boven. Ze mag hem niet zien, ze mag niet weten wat er is gebeurd. Hoe vaak heeft mama het niet herhaald? Als je te veel snoept, is dat slecht voor je tanden. En elke keer dacht Robbe: het zal wel. Maar mama had gelijk.
Hij loopt langs haar naar beneden, zijn mond toegeknepen. Hij eet snel wat yoghurt, meer is zonder tanden niet mogelijk en haast zich naar school. Ook daar durft hij een hele dag zijn mond niet open te doen, als de meester iets vraagt haalt hij zijn schouders op. Hij moet iets bedenken.
Na school gaat hij langs opa. Die slaapt, uitstekend. Robbe doorzoekt de badkamer en vindt al snel wat hij zoekt: het kunstgebit van opa.
Mama ziet het echter meteen als hij thuiskomt.
‘Wat heb jij in je mond?’
Robbe bloost.
‘Ig hew nieds in mijm mon.’
Het gebit van opa is veel te groot, hij kan zijn mond nauwelijks nog open doen. Wanneer hij nog iets wil zeggen, valt het eruit en rolt het over de grond naar mama. Die slaat haar handen op haar wangen.
‘Wat is er gebeurd?’
Robbe twijfelt. Kan hij niet beter gewoon de waarheid zeggen?
‘Ik ben overvallen.’
Dat is niet helemaal de waarheid.
‘Wat? Door wie?’
‘Ik weet het niet. Het gebeurde op straat. En ik wilde mijn geld niet afgeven, dus hebben ze me geslagen.’
Hij bromt tevreden. Goed excuus, dat kunnen zijn ouders nooit nagaan. Maar dat is buiten mama gerekend.
‘Er hangen vast camera’s. Ik ga de beelden opvragen.’
Ze neemt haar telefoon in haar hand en drukt het nummer van de politie in.
‘Waar was het precies?’
Onder geen beding mag mama camerabeelden opvragen, dan komt zijn leugen meteen uit.
‘Ik weet het niet meer. Ik denk dat ik een hersenschudding heb, van de klap.’
Mama kijkt Robbe aan. Er zit medelijden in haar ogen, geen boosheid. Ze drukt hem tegen zich aan.
‘Arme jongen, wat heb jij allemaal moeten doorstaan? We zullen meteen een afspraak maken voor een nieuw gebit. Wat kan ik ondertussen nog voor je doen om je te troosten?’
Robbe krijgt een twinkeling in zijn ogen.
‘Ik zou wel een snoepje lusten!’
Reactie plaatsen
Reacties