Henri – slecht rapport

 

Henri kijkt in de klas naar zijn rapport en steekt zijn hand op.

‘Juf, er klopt hier iets niet. Staan de punten tegenwoordig op 5?’

Juf komt bij hem staan, ze begint zachter te praten. Dat is nooit een goed teken.

‘Alles staat op 10’, zegt ze. ‘Ik vrees dat je een heel, heel slecht rapport hebt.’

Henri schudt zijn hoofd. Dit kan hij niet aan zijn ouders laten zien. Hij is voor geen enkel vak geslaagd! Thuis toont hij zijn punten aan zijn zus Alessandra. Die begint eerst hard te lachen, maar stopt als ze de droevige blik van haar broer ziet.

‘Kop op, Henri. Geef je rapport maar aan mij. Ik los het wel voor je op.’

Henri vertrouwt het niet helemaal, maar hij is al blij dat zijn zus hem wil helpen. Met zulke cijfers mag hij vast een maand niet meer buiten komen.

Die avond aan tafel legt Alessandra met een zwierig gebaar hun rapporten op de tafel. Mama en papa bladeren er nieuwsgierig door.

‘Wat is dat, Henri?’ fluit papa tussen zijn tanden.

Henri kijkt boos naar zijn zus. Zij ging het toch oplossen? Alessandra gebaart dat hij rustig moet blijven.

‘Wel, ik heb…’, stottert hij. ‘Gewoon… het was deze maand nogal…’

‘100 procent?’ vraagt mama. ‘Hoe heb je dat gedaan?’

Hoezo, 100 procent? Henri grist het rapport uit de handen van mama en laat zijn ogen erover glijden. Alessandra heeft alle getallen veranderd: voor elk vak heeft hij nu 10 op 10. Het is wel heel goed gedaan, want je ziet niet dat er met de cijfers is geknoeid.

‘Tja’, stamelt hij. ‘Als ik echt wil, kan ik het wel. Dat zeggen jullie toch ook altijd?’

Met 100 procent heeft hij vast recht op dubbel zakgeld, niet? Of misschien is het nu het goede moment om te bedelen om een playstation.

‘Dat is waar’, zegt mama en ze glimlacht. Henri schenkt haar een brede glimlach terug. ‘Maar ik geloof er niets van.’

De glimlach op Henri’s gezicht verdwijnt. Natuurlijk geloven ze dat niet, maar hij kan nu toch niet meer terug?

‘Ik heb gewoon mijn best gedaan.’

‘Natuurlijk, jongen’, lacht papa, maar zijn lach is niet gemeend. ‘Waar is je agenda? Ik zou graag even met je juf bellen.’

Henri gaat met hangende schouders naar de hal waar zijn boekentas staat. De juf gaat alles verklappen, wat een slechte list was dit. Tot zijn verbazing zit Alessandra ook al in de hal. Ze krabbelt iets in zijn agenda en geeft hem aan Henri.

‘Laat ze maar bellen. Ik los het wel op.’

‘Dat zei je daarstraks ook.’

‘Je hebt toch goede punten?’

Alessandra duwt Henri weer de woonkamer in. Met gebogen hoofd geeft hij zijn agenda aan zijn papa. Die bladert erin en zoekt het telefoonnummer van de juf op, dat op de eerste bladzijde staat. Maar wanneer hij het intikt, kijkt hij verbaasd op.

‘Dit is het nummer van Alessandra!’

Henri beseft wat zijn zus probeert te doen: ze wil de juf naspelen en ze heeft haar eigen nummer in zijn agenda gezet. Wat een goed idee! Alleen is ze vergeten dat haar nummer ook opgeslagen zit in de telefoon van papa. Hij moet voor afleiding zorgen.

Henri zwiept met zijn arm over de tafel en maait de glazen fles water omver. De fles valt om en giet alles onder water. Daarna rolt ze verder en valt met een knal op de vloer.

‘Henri!’

‘Sorry!’

Mama springt op om een dweil te halen, terwijl papa de scherven van de grond begint te plukken. Henri buigt zich snel over de tafel. Papa’s telefoon staat nog open, oef. Hij zoekt bij de contacten naar de naam van zijn zus. Oké, nu het contact aanpassen. Hij verandert ‘Alessandra’ in ‘juf van Henri’. Daarna legt hij de telefoon weer terug en begint zijn ouders te helpen om de tafel af te ruimen.

Wanneer alles opgeruimd is, neemt papa opnieuw zijn telefoon. Hij drukt weer het nummer van de agenda in. Deze keer komt er ‘juf van Henri’ op zijn scherm.

‘Vreemd’, mompelt hij. ‘Die toestellen weten tegenwoordig alles!’

Aan de andere kant van de lijn hoort Henri iemand opnemen en met een zware stem spreken. Alessandra.

‘Ja, hallo, juf’, zegt papa. ‘Sorry dat ik u nu nog stoor. Ik heb een vraagje over het rapport van Henri. Het lijkt zo… Wat zegt u? Alles juist? Nog nooit gezien? Dat begrijp ik. Prima gewerkt. Hij verdient een beloning zegt u?’

Alessandra is flink aan het overdrijven. Henri zou willen gaan zeggen dat ze moet stoppen, maar hij durft niet weg te gaan. En tenslotte is ze hem goed aan het helpen.

‘Ik zal eraan denken’, zegt papa en hij knipoogt naar Henri. ‘Wat? Dat begrijp ik niet goed. Maar ik zal er eens over nadenken.’

Papa legt zijn telefoon weer weg en kijkt naar Henri.

‘Volgens de juf verdien je een flinke beloning.’

‘Och’, wuift Henri hem weg. Hij zou al blij zijn als er gewoon niet meer over dit rapport wordt gesproken.

‘Maar het laatste begreep ik niet goed.’

‘Wat?’

‘Jouw juf wil dat ik ook jouw zus beloon voor jouw rapport!’

 

 

Chaïma – De mus en de playstation

 

De crash klinkt luid door het huis. Chaïma krabt in haar haren terwijl ze naar de gevallen playstation kijkt. Er zit een grote deuk in aan de bovenkant, die werkt vast niet meer. Waarom was ze ook zo wild aan het dansen?

En op zich zou het haar ook niet zoveel kunnen schelen dat de playstation stuk is. Gamen interesseert haar niet. Maar haar zus Neyla gaat razend zijn.

‘Wat was dat?’

Daar is ze al. Haar zus komt binnengestormd, ziet in een oogopslag de vernielde playstation en gaat op haar knieën ervoor zitten. Ze heft haar dierbare spelcomputer de lucht in.

‘Neeeeeeeeeee!’

En dan draait ze haar hoofd boos naar Chaïma.

‘Wat heb je gedaan?’

Chaïma legt haar hand op haar hals en zet grote ogen op.

‘Ik? Niets!’

‘Die playstation is zomaar gevallen?’

Chaïma kijkt naar buiten, waar enkele vogels aan het knabbelen zijn van een notenslinger die ze in de klas hadden gemaakt. Ze krijgt een idee.

‘Het was een mus!’

‘Een mus? Die kan toch geen playstation stukmaken?’

Chaïma balt haar vuist, ze had een grotere vogel moeten kiezen. Maar ze geeft niet op.

‘Die vloog ineens door het raam en duwde je playstation van de kast. Met haar snavel.’

Neyla kijkt naar de kast en dan naar haar spelcomputer.

‘Maar de playstation staat helemaal niet op de kast.’

Verdorie, haar zus weet altijd perfect waar alles staat.

‘Nu wel. Ik… ik had hem daar gezet.’

Ze ziet haar zus weer rood worden, ze wil vast roepen dat niemand toch zo stom is om zo’n duur ding op een kast te zetten. Chaïma heeft een goede reden nodig.

‘Want ik wilde mijn huiswerk maken en hij stond in de weg.’

Huiswerk maken gaat altijd voor op alles bij hen thuis, weet Chaïma. Mama zal dan sowieso haar kant kiezen. Neyla staat boos op en loopt weg. Aan de deur draait ze zich om.

‘Ik geloof er niets van, ik ga alles vertellen aan mama!’

Chaïma is niet van plan de schuld op zich te nemen, ook al heeft ze het ding wel stuk gemaakt. Ze moet het verhaal van de mus geloofwaardig maken. Ze neemt een harde pen en begint in de playstation te prikken. Er verschijnen kleine deukjes in het omhulsel.

‘Dat is alvast de snavel’, grijnst ze tegen zichzelf.

Ze loopt naar haar kamer en haalt een veer uit een oude indianenverentooi. Die legt ze in de buurt van de playstation.

‘En dan het ultieme bewijs’, lacht ze.

Uit de ijskast haalt ze een potje yoghurt en kapt er een beetje uit op de playstation. Dat begint er op te lijken, er ontbreekt alleen nog iets. Ze zoekt in de snoepkast naar een stukje chocolade. Ze breekt er een klein stuk af, legt het op de yoghurtvlek en stopt de rest in haar mond. Perfect.

Niet veel later komen mama en Neyla de kamer in. Neyla is druk aan het vertellen.

‘En Chaïma verzon dan een verhaal over een vogel die hier binnenvloog en…’

Op dat moment merkt Neyla de veer op, en de deukjes in de playstation. Ze zwijgt. Mama kijkt naar de yoghurt met chocolade en trekt haar neus op.

‘Jakkes’, zegt ze. ‘Het lijkt wel of hier een vogel is binnen geweest.’

Chaïma lacht en haalt haar schouders op.

‘Tja, ik kan er ook niets aan doen.’