Devon - Basketbam

 

'Devon dribbelt, Devon legt aan en...'

Devon gooit de basketbal naar de ring. Iets te hard. De bal stuitert tegen het bord, botst op de ring en vliegt weg. In een hoge boog over Devon. Recht naar hun auto.

O o.

Devon sluit zijn ogen terwijl hij het glas hoort rinkelen. Papa heeft hem al zo vaak gevraagd om voorzichtig te zijn tijdens het basketballen. Maar hij was ook voorzichtig. Hij heeft gewoon zijn shot gemist.

'Wat was dat?'

Papa is naar buiten gestormd. Zijn mond valt open als hij de scherven aan het raam ziet.

'Ik denk dat het een kraai was', mompelt Devon.

Een kraai? Waar haalt hij dat?

'Kraaien vliegen toch niet door autoruiten?'

'Hij liet een baksteen vallen', zegt Devon. 'Denk ik.'

Papa kijkt in de wagen. En dan draait hij zich om, zijn handen in zijn zij, zijn gezicht al een beetje rood.

'Hoe komt die basketbal dan in mijn wagen?'

Devon durft papa niet aan te kijken. Zou hij zeggen dat hij die bal naar de kraai smeet om hem weg te jagen? Klinkt ook niet echt geloofwaardig. Misschien iets anders proberen.

'Sorry, onze buurjongen wilde mee met de basketbal spelen. Maar hij gooide de bal in de verkeerde richting.'

'Briek? Die is pas drie jaar!'

'Hij had zijn driewieler mee. Hij is erop gaan staan.'

Papa heft zijn hoofd op en kijkt naar het huis van de buren. Devon volgt angstig zijn blik. Papa zal het toch niet gaan vragen? Dan is hij er gloeiend bij. Zijn hand glijdt in zijn zak naar zijn telefoon. Hij moet hulp zoeken.

'Dat smerig jong', briest papa en hij loopt met grote passen naar de voordeur van de buren.

Devon toetst snel het nummer van Wally in. Die neemt meteen op.

'Wat is er gebeurd, Devon?'

Devon vertelt kort hoe de basketbal in de auto is terechtgekomen. En vooral wat er daarna is verteld.

'Hmm', mompelt Wally. 'Niet gemakkelijk. Maar komt in orde. Even geduld. Blijf ondertussen ontkennen. Zeg dat je van niets weet.'

Niet veel later komt papa aangerend.

'Briek is een dutje aan het doen. Die heeft helemaal niet met de bal gespeeld.'

Hij legt zijn hand op de schouder van Devon.

'Ga je me nu nog vertellen wat er aan de hand is?'

Devon kijkt met droevige ogen naar boven.

'Eerlijk? Ik weet het niet. Ik hoorde gerinkel en kwam naar buiten. Ik dacht misschien dat het een kraai of Briek was geweest.'

Papa schudt zijn hoofd.

'Dat klinkt niet erg geloofwaardig, jongen. Kom, we gaan naar binnen, dan kan ik een firma bellen om de schade te herstellen. En daarna gaan wij een hartig woordje praten.'

Devon zit met trillende benen op de zetel in de woonkamer. Zou hij van Wally nog steeds moeten ontkennen? En waarom hoort hij niets van hem? Papa komt de kamer binnen.

'Zo, nu is het aan ons. En nu wil ik alleen nog de waarheid. Anders zwaait er wat.'

Met de waarheid zwaait er ook wat, denkt Devon. Hij zegt niets. Blijven ontkennen, heeft Wally gezegd.

'Wel?'

Hij moet tijd winnen.

'Ik weet het echt niet. Misschien lag de bal in de dakgoot en is hij eraf gerold?'

Papa begint sneller te ademen.

'Devon, als je nu niet...'

Maar hij wordt onderbroken door een luid geraas. Ze kijken samen door het raam: op de oprit staat een grote bus. De bel gaat.

'Sorry dat ik stoor, meneer', zegt Patser als papa heeft opengedaan. Patser is voor de gelegenheid verkleed als basketballer. 'Maar heeft u onze bal soms gezien?'

Papa kijkt naar de bus. Er komen nog enkele mannen af. Allemaal hebben ze basketbalkleren aan.

'We waren in de bus onze wedstrijd aan het voorbereiden', zegt dj Piejay. 'We hebben dit weekend een belangrijke match. Maar er vloog een bal uit het raam.'

Papa wijst met open mond naar zijn auto. Patser slaat zijn hand voor zijn mond.

'O! Excuseer, meneer. Dat zullen we uiteraard vergoeden.'

Hij haalt enkele kaartjes uit zijn achterzak.

'En hier zijn alvast enkele tickets voor onze wedstrijd. Vergeten en vergeven?'

Papa neemt de kaartjes uit zijn hand en knikt.

'Natuurlijk.'

'Prima, dan zien we u dit weekend bij de match!'

Iedereen stapt in en de bus vertrekt. Devon juicht achter de rug van papa. Hij steekt zijn hand op.

'Een geluk bij een ongeluk. Gaan we naar de wedstrijd?'

Er verschijnt een glimlach om papa zijn mond. Hij geeft Devon een high-five.

'Wij gaan naar de wedstrijd!'