Clarice - USB-shit

 

Clarice schudt haar hoofd. Heeft ze nu net het meest ongeloofwaardige excuus gebruikt dat er bestaat als je je huiswerk niet hebt gemaakt?

'Je hond heeft je huiswerk opgegeten?' vraagt de juf. 'Moet ik dat echt geloven?'

Clarice knijpt haar ogen toe. Juf heeft nu al door dat ze heeft gelogen. Of kan ze zich nog redden?

'Maar het is echt waar! Ik...'

'Jij hebt toch geen hond?' klinkt het plots achter haar in de klas.

Wie was dat? Nu wordt het nog moeilijker.

'Het was de hond van de buren', stamelt ze.

'Die hebben ook geen hond!'

Wat? Hoe weten ze dat?

'Ja, maar ze waren aan het hondsitten.'

Hondsitten? Bestaat dat wel? Clarice zucht. Kon ze echt geen betere leugen bedenken? Ze had ook gewoon haar huiswerk kunnen maken natuurlijk.

'Op welke hond dan?' vraagt juf.

Clarice kijkt de klas rond. Ze zoekt de ogen van haar vriendin Lise. Die heeft een hond. Hopelijk wil zij haar helpen.

'Op die van Lise.'

Juf kijkt van Clarice naar Lise.

'Lise, jullie hebben toch een chihuahua thuis, hé?'

Ah, dat was Clarice vergeten. Ze hebben zo'n hondje dat niet groter is dan een muis. Juf draait zich weer naar Clarice.

'En dat kleine ding heeft jouw huiswerk opgegeten?'

Clarice buigt haar hoofd. En krijgt dan een ingeving.

'Ik had het op een usb-stick gezet. Moderne tijden, juffrouw. De chihuahua heeft die ingeslikt.'

Nu krijgt juf een ongeruste frons op haar voorhoofd. Zou ze het beginnen te geloven?

'Dat arme beestje. Jullie zijn toch meteen naar het dierenziekenhuis geweest, Lise?'

Lise schudt haar hoofd.

'Eh, nee. Dat was gesloten.'

'Breng het dier dan maar mee naar de klas', zegt juf. 'We zullen het verzorgen tot de usb-stick er op een, eh, natuurlijke manier uit komt!'

 

Clarice had eerst gedacht dat juf een grapje maakte. Maar dat was niet het geval. En daarom staat er nu een kooi in de klas, met daarin een kleine chihuahua. Iedereen is benieuwd wanneer die nu eindelijk de usb-stick gaat lozen.

Maar Clarice weet beter. Het hondje heeft helemaal niets opgegeten, dus er gaat ook niets uit komen. Haar leugen zal niet lang meer duren. Tenzij haar laatste plannetje wel lukt. Ze kijkt naar de usb-stick in haar hand. Daarop heeft ze het huiswerk van Lise gekopieerd.

'Ik denk dat de hond wat mensenschuw is', zegt Lise, wanneer juf voor een zoveelste keer naar de kooi zit te staren. 'Misschien moeten we haar wat privacy geven. Als iedereen naar mij kijkt, kan ik ook niet naar het toilet.'

'Je hebt gelijk', zegt juf. 'Hup, iedereen naar buiten. Geef het beestje wat ruimte!'

De klas gehoorzaamt en verlaat de klas. Clarice gaat als laatste. Ze opent snel de kooi en legt de usb-stick onder het achterste van de hond.

'Dankje voor de hulp', knipoogt ze naar de chihuahua.

Maar de volgende keer gaat ze toch maar gewoon haar huiswerk maken. Dat is net iets minder gedoe.

Josephine - paarse shit

 

'Josephine!'

De stem van papa schalt door het huis. Er is iemand niet gelukkig. En Josephine weet waarom. Ze snelt naar de woonkamer. Papa staat naast een raam vol paarse en rode vlekken.

'Wat is hier gebeurd?'

Josephine weet perfect wat er is gebeurd. Ze heeft een geweldige pot slijm gemaakt en vond het daarna een leuk idee om ermee te beginnen gooien. En nu is het raam vuil. Maar dat antwoordt ze niet.

'Geen idee.'

'O, is dit dan vanzelf gekomen?' vraagt papa.

Josephine haalt haar schouders op.

'Misschien heeft broer weer met verf gespeeld?'

'Broer ligt te slapen.'

Juist, ze kan niet altijd de schuld op haar kleine broer steken. Al heeft dat al heel vaak gewerkt. Dan maar iets anders proberen. Ontkennen.

'Wat is er eigenlijk gebeurd? Ik zie niets.'

Papa duwt haar dichter tegen het raam.

'Die paarse en rode vlekken! Dat is er gebeurd!'

'O ja.'

Josephine doet of ze voor het eerst iets ziet.

'Dat lijkt me vogelpoep.'

'Aan de binnenkant van het raam?'

'Misschien stond het raam open?'

Papa lijkt even te twijfelen. Maar wanneer hij nog eens kijkt, weet hij wel beter.

'Het is rood en paars. Welke vogel schijt er nu rood en paars?'

Josephine heeft een idee. Een goed idee. Ze denkt aan haar buurjongens die regelmatig door de tuin rennen en elkaar beschieten.

'Ze waren hiernaast weer aan het paintballen.'

'Ze kunnen toch niet tegen de binnenkant van het raam schieten?' vraagt papa.

Josephine rolt met haar ogen.

'Natuurlijk kan dat niet, papa.'

De rollen zijn aan het omdraaien, perfect. Ze zal eens uitleggen hoe het is gebeurd. Of hoe papa moet denken dat het is gebeurd.

'De jongens waren aan het paintballen en dan gebeurt het wel eens dat zo'n bolletje verf niet openspat. Die duif die hier altijd op het dak zit, heeft duidelijk een paars en een rood bolletje opgegeten. Dat lag hem zo zwaar op de maag dat hij naar beneden is gevallen. Hij zag ons open raam en vloog naar binnen.'

Josephine houdt even in. Papa kijkt haar nieuwsgierig aan, klaar voor het einde.

'En toen kakte de duif op de binnenkant van ons raam.'

Papa krabt op zijn hoofd en kijkt naar het raam.

'Arm dier. We zullen het maar snel opkuisen.'

Hij schudt zijn hoofd.

'En vanaf nu houden we dat raam toe.'