Leugens van leerlingen - Anderlecht 2021

 

Tilo – Tand om tand

 

Juf Louise staat voor de bank van Tilo. Ze steekt haar hand uit. Wat wil ze precies? Tilo grijpt de hand en schudt ze.

‘Ook een goedemorgen, juffrouw.’

Juf Louise lacht.

‘Heel vriendelijk, Tilo, maar ik kom gewoon je huiswerk ophalen.’

Tilo zakt wat onderuit in zijn bank. Huiswerk? Dat zegt hem vaag iets. Hij wilde het doen, hij ging het zelfs doen, maar dan keek hij te veel filmpjes achter elkaar en uiteindelijk deed hij helemaal niets. Maar dat zal de juf niet graag horen. Hij slaat met zijn hand tegen zijn hoofd.

‘Stom van mij! Ik ben het bij de tandarts vergeten.’

‘Bij de tandarts?’

‘Ja, ik had gisteren controle. En we moesten lang wachten, dus heb ik meteen mijn huiswerk gemaakt. Maar nu heb ik het daar laten liggen.’

Tot zijn verbazing is de juf niet boos.

‘Dat kan gebeuren. Weet je wat? Ik heb veel last van mijn tand. Ik zal straks naar die tandarts gaan en meteen je huiswerk meenemen.’

Dat is eigenlijk een heel goed idee van de juf. En zelfs een lief voorstel. Alleen… die tandarts bestaat helemaal niet.

‘Hij heeft vandaag net zijn sluitingsdag.’

‘O ja? Welke tandarts is dat dan?’

Tilo aarzelt. Hij zal de juf een naam moeten geven. Anders zal ze niet stoppen met vragen te stellen.

‘Tandarts Menno. In het centrum.’

Hij schrijft het adres van een oudere vriend van hem op een briefje. Juf moet maar een andere tandarts zoeken. De rest van de dag spreekt juf Louise er niet meer over. Tilo zucht opgelucht. Haar tandpijn zal over zijn.

Maar diezelfde avond nog krijgt hij telefoon. Hij kijkt op zijn scherm: Menno belt.

‘Ja?’

‘Er zit hier een vrouw op mijn stoel!’ fluistert Menno. ‘Ze zegt dat ze jou kent.’

‘Juf Louise?’

‘Dat is ze!’

‘Ze denkt dat je een tandarts bent. Doe maar alsof.’

‘Hoezo, doe maar alsof?’

‘Gewoon. Kijk eens naar haar tanden. Daarna gaat ze wel weg. En zeg dat je mijn huiswerk hebt weggegooid.’

Menno heeft ingehaakt. Tilo kijkt bang naar zijn scherm. Niet veel later wordt er opnieuw gebeld.

‘Ik heb gedaan alsof’, zegt Menno, er zit paniek in zijn stem.

‘Goed gedaan. Is ze weg nu?’

‘Zij niet. Haar tand wel.’

‘Wat?’

‘Ik heb gedaan alsof en haar tand getrokken. Maar het blijkt de verkeerde!’

Tilo knijpt zijn ogen dicht. Had hij maar gewoon zijn huiswerk gemaakt. Dan had juf Louise nu nog al haar tanden. Hij stuurt een bericht naar Wally. Dit kan hij niet alleen, de Little Liars Club moet hem helpen.

 

De volgende dag kijkt Tilo angstig naar de juffrouw. Hij wacht tot ze lacht. Komaan, juf, laat die tanden zien. Wally had beloofd om een echte tandarts langs te sturen. Alles zou goed zijn gegaan, maar Tilo wil het zeker weten.

‘Juf, wat is groen, rijdt door het bos en is geen tank?’

Juf Louise haalt haar schouders op.

‘Toch een tank!’ lacht Tilo.

De juf lacht haar tanden bloot. Tilo bestudeert de open mond. Yes, alle tanden zijn aanwezig. Oef. Het is gelukt.

‘Ik ken er ook een’, zegt de juf. ‘Het is 11 jaar, zit in mijn klas, gaat volgende keer zijn huiswerk maken en het is niet Tilo.’

Tilo bloost.

‘Toch Tilo?’ vraagt hij.

‘Zeer juist, Tilo. Zeer juist.’

 

 

Sarah – Step stuk

 

Sarah is in de wolken wanneer ze het inpakpapier verscheurt en er een mooie gifgroene elektrische step tevoorschijn komt. Dat is wat ze al zo lang wilde. Ze omhelst haar papa en geeft hem een dikke zoen. Daarna loopt ze naar buiten en springt op de step. Ze wil er onmiddellijk mee racen.

Ze zoeft over de stoep, springt over grasperkjes en slalomt tussen vuilniszakken. Heerlijk, zo niets doen en toch vooruit geraken. Hoe snel zou ze gaan? Het lijkt wel een brommer.

Ze stuurt de step weer haar eigen straat in en ziet haar huis opdoemen. Als ze nu eens tot aan de brievenbus racet en daar de oprit op slipt? Het lijkt in elk geval gemakkelijk.

Maar dat is het niet.

Wanneer Sarah haar stuur draait, glijdt het achterste wiel weg en glipt de step uit haar handen. Zelf blijft ze overeind, maar de step komt met een knal tegen de stenen brievenbus terecht. Ze wil de step opnieuw starten, maar die geeft geen kik meer. Op dat moment gaat de deur open.

‘Wat is er gebeurd?’ vraagt papa.

Sarah durft hem niet aan te kijken.

‘O niets. Ik tikte gewoon even tegen de brievenbus.’

Papa lijkt gerustgesteld door het antwoord en gaat weer naar binnen. Sarah doet hetzelfde. Ze zet de step weg in de garage en gaat snel op de tablet spelen. Een uur later is ze nog altijd aan het spelen als haar zus met de step binnenkomt.

‘Sarah, de step is stuk.’

‘Wat? Heb je ze stukgemaakt?’

Haar zus schudt haar hoofd. ‘Helemaal niet. Ik wou ermee beginnen te rijden, maar ze start helemaal niet.’

Papa kijk onmiddellijk boos naar Sarah.

‘Heb jij je cadeau nu al stukgemaakt?’

‘Natuurlijk niet. Dat zal… Dat zal… door de kat komen.’

Huisdieren zijn altijd geschikt om de schuld op te steken. Er is alleen één ding dat ze over het hoofd heeft gezien.

‘Wij hebben toch geen kat?’ zegt papa.

Juist.

‘Ik bedoel natuurlijk de kat van de buren.’

Niemand kan immers kwaad zijn op een kat. Of wel? Papa springt van de bank en loopt naar buiten. Hij gaat meteen aanbellen bij de buren. Een oude vrouw doet open.

‘Jullie kat heeft onze step stukgemaakt!’ buldert hij zonder eerst dag te zeggen.

De vrouw kijkt hem onbewogen aan.

‘Wij hebben helemaal geen kat.’

‘O.’

‘Maar komt u gerust binnen, dan kunt u even kijken.’

Papa durft niet te weigeren en volgt de vrouw naar binnen. Dat is het sein voor Sarah om in actie te schieten. Ze holt naar een huis iets verderop, waar Wout woont, een van haar klasgenootjes. Ze legt hem snel alles uit. Hij knikt, natuurlijk wil hij haar helpen.

Zodra papa het huis van de buurvrouw uit komt, passeert Wout met twee grote labradors. Hij loopt meteen naar papa.

‘Excuseer, meneer.’

‘Waarom?’

‘Omdat Seppe en Stephanie tegen de step van Sarah zijn gebotst. Ze dachten dat het een been was om op te kauwen.’

‘Stephanie en Seppe?’

Wout knikt naar de honden. ‘De labradors. Ze doen geen vlieg kwaad, maar blijkbaar wel een step.’

Sarah komt naast hem staan en kijkt zo onschuldig mogelijk naar papa.

‘Ik bedoelde natuurlijk de honden van de buren, niet de kat!’

Papa kijkt van Wout naar Sarah naar de honden. Hij kan toch niet kwaad zijn op twee dieren?

‘Vooruit dan maar. Het is niet erg. Ik zal die step wel herstellen. Maar vanaf nu doe je het rustig aan met je cadeau.’

‘Natuurlijk, papa’, knikt Sarah. ‘Ik zal wel gewoon binnen op de tablet gaan spelen. Dat is veel veiliger.’