Onzichtbaar

Joon kijkt op als hij het zachte gesnik hoort. Hij is net klaar met zijn baantjes tijdens de zwemles. Het gehuil komt uit een toilethokje. Voorzichtig klopt hij op de deur.

'Alles oké?'

Hij krijgt geen antwoord. Ook niet na nog enkele keren kloppen. Hij voelt aan de deur, die is los. Voorzichtig opent hij de deur. Het is Jack van zijn klas.

En hij staat helemaal in zijn blootje.

'Wat is er gebeurd?' vraagt Joon.

'Ze hebben mijn zwembroek afgepakt.'

'Wie?'

'Mijn vrienden.'

'Mooie vrienden. En nu?'

Jack barst opnieuw in snikken uit.

'Ik weet niet wat ik moet doen!'

Joon kijkt om zich heen. De leerkrachten zijn er niet meer. Hij begint het koud te krijgen en verlangt naar zijn handdoek. Maar hij kan Jack zo toch niet achterlaten?

'Kom mee, dan gaan we naar de kleedkamer.'

Jack schudt zijn hoofd.

'Dat durf ik niet.'

'Je kan hier toch niet blijven zitten?'

'Ik kom er niet uit!'

Joon denkt na. Hij wil zelf wel terug naar de kleedkamer. Hij moet Jack op een andere manier overtuigen.

'Weet je wat ik doe als ik gepest word?'

Jack schudt droevig zijn hoofd.

'Dan druk ik op mijn navel.'

'En wat gebeurt er dan?'

Joon haalt diep adem. Zou hij het echt zeggen? Het klinkt bijna te stom.

'Dan word ik onzichtbaar.'

Jack kijkt Joon ongelovig aan. Terecht, want Joon heeft dat enkel ooit eens in een boek gelezen.

'Werkt dat echt?'

'Natuurlijk, probeer het eens.'

Jack legt aarzelend zijn vinger op zijn buik. Zachtjes drukt hij op zijn navel.

'Je moet harder drukken.'

Jack gehoorzaamt, hij is wanhopig. Joon legt zijn handen op zijn wangen.

'Wow. Ik zie je niet meer!'

Deel één van zijn plan is al gelukt. Nu moet Joon Jack nog het zwembad uit krijgen.

'Kom mee!'

Nu volgt Jack Joon wel, aarzelend. Logisch als je nog maar net neponzichtbaar bent. In de gangen ziet Joon enkele meisjes lopen.

'Wacht even.'

Hij wacht tot ze voorbij gegaan zijn. En dan geeft hij een teken aan Jack.

'Nu!'

Ze hollen tussen de lockers naar de kleedkamers.

'Waarom moest ik wachten?' vroeg Jack. 'Ze kunnen me toch niet zien?'

Daar heeft Jack een punt.

'Je kan nog altijd tegen hen botsen, ook al ben je onzichtbaar', verzint Joon.

En dan stopt hij.

Er komt een leerkracht door de gang.

'Ben je nog niet klaar?' vraagt de leerkracht streng. Het is mevrouw Maes.

'Sorry', zegt Joon met zijn hoofd naar beneden. 'Ik ben zo aangekleed.'

Mevrouw Maes kijkt verwonderd naar Joon en de blote Jack. Maar ze zegt niets. Misschien durft ze niet.

'Vooruit, maak een beetje voort', knikt ze.

Joon duwt Jack snel de kleedkamer in.

In de lege kleedkamer kijkt Jack opgetogen naar Joon.

'Ze zag me niet', zegt hij triomfantelijk.

Joon weet niet goed wat hij moet zeggen. Misschien maar beter niets.

'Ik ben echt onzichtbaar.'

Joon kijkt de kleedkamer rond. Hij ziet alleen zijn eigen hoopje kleren.

'Je kleren ook.'

De 'vrienden' van Jack hebben niet alleen zijn zwembroek, maar ook zijn kleren meegenomen.Joon bijt op zijn lip, maar Jack lacht.

'Hé, maakt niet uit. Ik ben toch onzichtbaar.'

'Wat?'

'Ik rijd wel even naar huis en haal daar nieuwe kleren.'

'Ik denk niet dat dat...'

Maar voor hij nog iets kan zeggen, is Jack de kleedkamer al uitgelopen.

In zijn blootje.

In de klas kondigt mevrouw Maes een toets aan, onverwacht. De klas protesteert. Joon niet, hij kent zijn lessen. Achteraan begint Paulien te gillen.

'Jack! Wat is dat?'

Joon kijkt achterom. Hij knijpt even zijn ogen dicht.

Jack zit in zijn bank, helemaal in zijn blootje.

Mevrouw Maes weet niet wat ze moet zeggen. Net als in het zwembad probeert ze vooral niet naar Jack te kijken.

Joon draait zich naar achteren.

'Jack, niet hier', fluistert hij.

Jack haalt zijn schouders op.

'Ze zien me toch niet.'

Joon schudt zijn hoofd. Hij weet dat dit zijn schuld is.

Na school staat Joon in de snoepwinkel zorgvuldig te kiezen met welke snoepjes hij zijn zak vult. De deur zwaait plots open en een naakte Jack komt binnengelopen. Zonder aarzelen neemt hij een zakje en graait enkele snoepjes mee.

De winkelier kijkt verbouwereerd toe, hij weet niet wat te zeggen. Ook niet wanneer Jack zonder te betalen weer naar buiten rent, er vast van overtuigd dat niemand hem heeft gezien.

Joon stormt naar buiten. Dit moet stoppen. Iedereen heeft de naakte Jack ondertussen wel gezien. Hij kijkt in het rond, maar ziet niet waar hij is. In de verte hoort hij gierende banden. Joon haast zich naar het lawaai.

Jack staat in het midden van de straat, met de zak snoep in zijn hand. Zonder op te kijken zigzagt hij tussen de auto's. Een auto komt vervaarlijk snel op hem af.

Joon loopt de straat op en trekt Jack opzij. Net op tijd, de auto kan de twee jongens ontwijken.

'Jack!' roept Joon. 'Ze kunnen je nog wel raken!'

Jack kijkt geschrokken op.

'Hoe heb je me gezien?'

Joon kijkt hem verbaasd aan. Is dat het enige waar Jack aan denkt? Hij was bijna omver gereden. Joon zoekt naar zijn woorden.

'Ik... Ik kon de snoepzak zien.'

Joon duikt door het geheime boekenrek naar de gang naar de Little Liars Club. Waarom heeft hij Jack de waarheid niet verteld? Dan kan heel dat blote gedoe stoppen.

Maar hij weet goed waarom.

Omdat het zijn schuld is. Door zijn leugen is het begonnen.

Hij heeft hulp nodig.

Wally luistert aandachtig naar het verhaal.

'Dus jij hebt een jongen verteld dat hij onzichtbaar kan worden.'

Joon knikt.

'En nu loopt die jongen de hele tijd in zijn blootje rond.'

Joon knikt opnieuw.

'En ik durf niet te zeggen dat ik heb gelogen.'

'We zullen hem duidelijk maken dat hij niet onzichtbaar is', zegt Wally. 'Ik heb daar het perfecte snufje voor.'

Wally komt achter de bar vandaan en rommelt in een aangrenzende kamer. Joon is benieuwd waar Wally aan denkt. Vast een modern gadget, met ultrasone lasers of zo.

Dat is het niet echt.

Wally komt terug met een grote spiegel in zijn handen.

'Welkom in de eenentwintigste eeuw', grijnst Joon.

'Een spiegel bewijst elke keer weer zijn waarde', glimlacht Wally. 'Jack zal snel zien dat hij beter een onderbroek aandoet.'

'Wacht even', zegt Joon. 'Als Jack ziet dat hij naakt is, dan weet hij dat ik heb gelogen.'

'Je hebt ook gelogen.'

'Ja, maar dan beseft hij dat hij al die tijd in zijn blootje stond. Hij zal zich vreselijk schamen.'

En hij niet alleen. Joon ook.

'We kunnen zeggen dat de betovering verbroken is', oppert Wally.

Dat vindt Joon best een goed plan. Dan hoeft Jack zich niet te schamen. En dan komt zijn leugen niet uit. Hij springt van zijn stoel.

'Wacht even', zegt Wally. 'Dit kunnen we niet alleen.'

Hij kruipt weer achter de bar en drukt enkele knoppen in. Niet veel later komen liegleraars Quickie en Patser aangelopen. Wally knikt tevreden.

'We hebben alleen nog meer spiegels nodig.'

Joon belt aan. Hij is zenuwachtig. De mama van Jack doet open.

'Is Jack thuis?'

'Momentje, ik haal hem even.'

Maar niet veel later komt de mama van Jack hoofdschuddend terug.

'Ik begrijp er niets van, daarnet was hij er nog.'

Joons hart begint sneller te slaan. Jack is toch niet echt onzichtbaar geworden?

Wally zoekt onmiddellijk enkele dingen op op zijn computer.

'Tumult aan de bioscoop', mompelt hij. 'Laten we gaan kijken.'

Aan de bioscoop rennen mensen gillend naar buiten. Ouders houden hun handen voor de ogen van hun kinderen. Hier moeten ze zijn. Een woedende uitbater houdt zijn telefoon aan zijn oor.

'Wat denkt dat joch wel? Ik bel de politie!'

Patser mept de telefoon uit zijn handen.

'Geen paniek. Laat ons maar.'

Jack zit helemaal alleen in de zaal, in zijn blootje. Met een grote zak popcorn op zijn schoot. Wally geeft tekens aan Patser, Quickie en Joon. Ze verspreiden zich door de zaal. Joon gaat vooraan staan, de liegleraars langs opzij.

'Nu!' roept Wally.

Ze stormen naar Jack, met hun spiegels in de aanslag. Jack kijkt vreemd op. Hij beweegt niet, maar staart voor zich en naast zich.

Naar zijn blote zelf.

'Ik zit helemaal in mijn blootje!' roept Jack.

Hij kijkt nog eens om zeker te zijn, beseft dan dat er vier mensen naar zijn naakte lichaam kijken en zet snel de zak popcorn op zijn schoot. Hij wordt helemaal rood.

'En iedereen heeft dat gezien.'

Joon schudt zijn hoofd.

'De betovering is verbroken. Je bent nog maar net terug zichtbaar. Waarschijnlijk omdat je nu niet meer wordt gepest.'

Jack is nog niet helemaal overtuigd. 'Maar hoe geraak ik hier weg?'

Wally werpt een zak vol kleren naar hem toe. 'Kies er maar iets leuks uit.'

Terwijl Wally en Patser een geklede Jack naar buiten begeleiden, kijkt Joon naar de spiegel. Het zou toch leuk zijn als het echt werkte.

Hij heft zijn T-shirt op en drukt op zijn navel. Hij wacht enkele seconden en kijkt dan op.

Hij is niet verdwenen. Spijtig.

Maar nu hij hier toch is, kan hij net zo goed de popcorn verder opeten en naar de film kijken.