Geheugenverlies

Gloria moet ervan blozen, zó hard staart Jasper haar aan. En hij komt steeds dichterbij, wat wil hij eigenlijk? Iets in haar oor fluisteren?

De hand van Jasper ligt nu op haar schouder. Hij glimlacht. Zijn mond gaat open.

'Gloria, ik ben verliefd op jou.'

Wat?

Gloria bloost niet alleen meer, haar mond valt ook open. Waar komt Jasper nu mee af? Hij is verliefd op haar... Dat is eigenlijk heel lief. En een groot compliment voor Gloria.

Er is alleen één probleem.

Zij is helemaal niet verliefd op hem.

'Jasper, ik...'

Zijn grote blauwe ogen blinken, hij kijkt haar smachtend aan. Het is een mooie jongen, toch? Maar ze voelt niets voor hem.

Maar ze wil hem ook niet kwetsen. Wat moet ze zeggen?

'Jasper, ik ben niet...'

Zijn ogen worden nog groter, er staan tranen in. Gloria moet slikken.

'Ik vind jou ook... leuk.'

Jasper maakt een sprongetje. Hij legt zijn twee handen nu op Gloria's schouders. Trekt haar naar zich toe. Hola. Wat is hij van plan?

Zijn mond gaat open, hij wil haar kussen! Wat heeft ze ook alweer gezegd? 'Ik vind jou ook leuk.' Als vriend. Maar zo heeft Jasper dat niet begrepen. Ze heft haar handen.

'Wacht!'

Jasper kijkt haar verbaasd aan.

'Wat is er?'

Gloria ziet de paniek in zijn blik. Misschien moet ze gewoon de waarheid vertellen. Hoe moeilijk kan dat zijn?

Maar dan kijkt ze weer in zijn smekende ogen. Ze kan hem echt niet kwetsen. Ze moet iets anders zeggen.

'Ik heb geheugenverlies!'

Gloria voelt zich rot. Ze zit op haar bed met haar hoofd op haar knieën. Waarom kon ze niet gewoon eerlijk zijn tegen Jasper?

Ze heeft gezegd dat ze niet meer weet wie hij is. En dat ze niet iemand kan kussen die ze niet kent. Wat een rotstreek.

Ze schudt haar hoofd en loopt naar beneden. Een luchtje scheppen zal haar deugd doen. Ze opent de deur. En blijft stokstijf staan.

Jasper staat voor de deur.

'Dag Gloria.'

Wat komt hij hier doen? Hij knipoogt naar haar en stapt naar binnen. Zomaar.

'Dag Jasper.'

'Ik kwam van de voetbaltraining en ik dacht: ik spring even binnen.'

Voor iemand die net afgewezen is - of toch iets in die aard - is hij behoorlijk vrolijk. Gloria kijkt hem aan terwijl hij zijn schoenen uitdoet.

Hier klopt iets niet.

'Wat kom je doen, Jasper?' vraagt Gloria.

Jasper zet zijn schoenen in de kast en loopt naar de woonkamer.

'Heb je frisdrank in huis? Ik heb zo'n grote dorst!'

Gloria loopt achter hem aan en zet haar handen in haar zij. Haar medelijden voor de jongen is plots wat minder.

'Wat kom je nu eigenlijk doen?'

Jasper kijkt haar vragend aan.

'Mag ik niet op bezoek komen bij mijn liefje?'

Gloria moet even slikken. Hoe noemde Jasper haar net? Zijn liefje. Ze had toch gezegd dat ze niet op hem verliefd kon worden? Met een leugentje, ja, maar ze was wel duidelijk geweest.

'Eh, Jasper. Ik heb toch gezegd dat ik niet... dat ik niet met je...'

Ze kan haar zin niet afmaken, weer zijn die puppy-oogjes daar. Maar hij glimlacht ook.

'Het is niet erg, liefje. Ik begrijp het. Je bent nog wat onzeker. Dat is vaak zo na geheugenverlies.'

Gloria schudt haar hoofd. 'Wat zeg je nu?'

Jasper komt naar haar toe en slaat zijn armen om haar heen.

'Je herinnert je ons leven samen niet, dat is niet erg.'

'Maar wij hadden geen leven samen', protesteert Gloria.

Jasper steekt zijn hand in zijn zak en haalt enkele foto's boven. 'Kijk maar.'

Gloria staat aan de grond genageld. Het zijn allemaal foto's van hen samen.

Hoe is dit mogelijk?

Gloria staart naar de foto's.

Jasper en zij in een pretpark, arm in arm. Zij op de schoot van Jasper in het park. Jasper die verliefd toekijkt als ze zingend op een podium staat. Jasper die een kus op haar wang drukt.

Het zijn de foto's van een verliefd koppel. Een mooi koppel, dat er gelukkig uitziet.

Alleen zijn de foto's niet echt.

'Hoe kom je daar aan?' vraagt Gloria.

Jasper kijkt haar verbaasd aan. 'Hoezo, hoe kom ik daar aan? Je was er toch bij toen ze getrokken werden?'

En dan verzacht zijn blik.

'O, sorry, schatje. Dat had ik niet mogen zeggen.'

'Waarom niet?'

'Jij weet dat natuurlijk niet meer. Met je geheugenverlies.'

Gloria balt haar vuisten. Wat denkt Jasper wel? Dat ze daar in zou trappen? De foto's zijn overduidelijk vervalst.

Dat weet ze.

Want ze heeft niet echt geheugenverlies natuurlijk. Waarom heeft ze ook gelogen?

Ze moet dit snel rechtzetten.

'Luister, Jasper', begint Gloria, maar meteen stokt haar stem.

Jasper heft zijn hoofd en steekt zijn vinger in de lucht.

'Ik luister. Dat is ons liedje!'

Gloria luistert naar het liedje dat op de radio speelt. Ze heeft het nog nooit gehoord.

'Wat?'

'Je herinnert je dus toch nog iets', lacht hij.

Gloria weet niet wat ze moet zeggen.

Jasper neemt zijn telefoon. Hij toont een filmpje van twee personen die over het strand lopen. Een jongen en een meisje. De jongen is Jasper, het meisje herkent ze niet meteen.

Tot ze haar hoofd opricht.

Zij is het zelf. Zij, Gloria.

Op het strand met Jasper. En dat is nooit gebeurd. Dit is raar. Ze neemt snel haar jas.

'Ik moet weg.'

In de Little Liars Club duurt het even voor Wally haar begrijpt.

'Dus omdat je geen nee durfde te zeggen, heb je gezegd dat je je geheugen kwijt was?'

Gloria knikt.

'En nu verzint die jongen een heel leven met jou. Omdat hij denkt dat je je het niet herinnert?'

'Klopt.'

Wally denkt na. 'Daar is maar één oplossing voor.'

Gloria kijkt hoopvol op. 'Wat?'

'Niet zeggen dat je aan geheugenverlies lijdt.'

'Wally, je moet me helpen!'

Gloria is wanhopig, zeker wanneer ze ziet dat Jasper een bericht stuurt om af te spreken bij hem thuis. Normaal weet Wally overal raad mee. Hij lost elke leugen op.

'We kunnen Jasper met een tennisracket op zijn hoofd slaan en hopen dat hij ook zijn geheugen verliest', oppert Wally.

'Is dat niet wat te gewelddadig?'

'Je hebt gelijk', knikt Wally. 'Dan schiet er maar één ding over.'

'Wat?'

'Eerlijk zijn.'

Gloria baalt. Normaal lost Wally een leugen op met iets vindingrijks. Nooit met de waarheid. Die had ze ook in het begin kunnen vertellen.

Had ze dat maar gedaan. Dan zat ze nu niet met een nepvriendje dat een hele geschiedenis van hen samen heeft verzonnen.

Wanneer ze aan het huis van Jasper komt, haalt ze diep adem.

Gewoon de waarheid vertellen, gewoon de waarheid vertellen, gewoon de waarheid vertellen.

De deur zwaait open.

'Ik moet je iets vertellen', flapt Gloria eruit.

Oef, dat heeft ze toch al gedurfd. Nu de rest nog.

Jasper ziet er blij uit als hij haar ziet. Hij legt zijn vinger op zijn lippen.

'Wacht even, kom eerst maar mee.'

Gloria laat zich naar binnen leiden. Jasper doet met een grote glimlach de deur naar de woonkamer open.

'Jasper, ik moet je iets zeggen.'

Maar ze zwijgt als ze de woonkamer binnenstapt. O nee.

In de kamer is volk. Veel volk. Ouders en grootouders. Broers en zussen. Mensen die tantes en nonkels zouden kunnen zijn.

'Ik wil je graag aan mijn familie voorstellen', zegt Jasper. 'Ze staan te popelen om eindelijk mijn grote liefde te ontmoeten.'

Gloria zakt zowat door de grond. Verlegen knikt ze naar alle aanwezigen. Jasper draait zich naar haar.

'Maar jij wilde iets zeggen?'

Wat moet ze nu doen? Ze kan Jasper toch niet te kijk zetten in het bijzijn van zijn familie?

'Hallo allemaal', lacht ze verveeld.

'Dag Gloria', klinkt het in koor.

Ze wordt opgetild en gekust op haar wangen. Hartelijk, liefdevol. Het voelt goed.

Nee wacht.

Het voelt vreselijk fout.

'Jasper, kan ik je even spreken?'

Jasper knikt en legt zijn arm om haar schouder. Hij is zo trots.

'Zeg het maar.'

Gloria bloost als ze iedereen naar zich ziet kijken.

'Ik bedoel: alleen met jou.'

Nog steeds maakt Jasper geen aanstalten om in beweging te komen.

'Ik heb geen geheimen voor mijn familie.'

Nu begint Gloria's bloed te koken. Hoe lang gaat hij dit spelletje nog volhouden?

'Ik verzeker je: we kunnen best alleen zijn', probeert Gloria nog eens.

'Oké.'

Jasper trekt haar mee naar de zetel, twee meter verder.

'Nu zijn we alleen. Zeg het maar.'

Gloria schudt haar hoofd. Dit is hopeloos. Hij heeft het zelf gezocht.

'Goed, jij je zin.'

'Ik heb geen geheugenverlies', zegt Gloria.

Ze hoort verbaasde kreetjes bij de familieleden. Ze luisteren allemaal mee.

'Ik weet dat je je ervoor schaamt', zegt Jasper.

'Ik schaam me nergens voor', komt Gloria meteen tussen. 'Ik heb gelogen, oké?'

'Gelogen? Waarom?'

Gloria sluit haar ogen. Dit is het moment. Ze denkt aan Wally's raad.

'Omdat ik niet durfde te zeggen dat ik niet verliefd op je ben.'

Het is muisstil in de kamer. Jasper kijkt triest, maar hij knikt.

'Dat wist ik.'

'Wat?'

'Maar ik hoopte dat je misschien toch nog verliefd zou worden op mij.'

Jasper wordt rood. Gloria is blij dat hij dat opbiecht. Zo voelt ze zich niet meer zo schuldig. Maar ze beseft wel dat Wally gelijk had: soms is de waarheid beter dan een leugen.

Maar niet altijd natuurlijk.