De weg naar de Club - Gloria / De weg naar de Club / Lees verhalen

De weg naar de club - GLORIA

'Echt? Naar de bibliotheek?'

Gloria baalt. Dat is niet meteen hoe ze zich haar zaterdag had voorgesteld. Luieren met haar tablet? Check. Nieuwe dansmoves oefenen? Check. Stiekem snoep uit de kast halen? Check. Veel meer stond er niet op haar planning.

Maar die planning stuurt mama nu in de war.

'Mams en ik hebben boeken nodig', zegt mama. 'Ik moet in mijn bed iets te lezen hebben. Anders val ik niet in slaap.'

'Ik val sowieso in slaap als ik boeken lees', bromt Gloria.

'Dat bedoelde ik niet', zegt mama, ook al weet Gloria dat wel. 'Van een boek word je rustig, je lichaam kan zich zo voorbereiden op de slaap. Veel beter dan al die flitsende schermen!'

Die preek heeft Gloria al vaker gehoord. Ze mag niet zo lang op haar telefoon spelen, ze mag niet de hele tijd naar de tablet staren, dat weet ze ondertussen wel.

'Mag ik niet alleen thuisblijven?'

Mama schudt haar hoofd, maar bedenkt zich dan.

'Dat is misschien geen slecht idee.'

Gloria kijkt verbaasd op. Is het haar toch gelukt?

'Dan kan jij alvast stofzuigen.'

Gloria zucht.

'Het is goed. Ik ga wel mee.'

Oké, misschien vallen boeken nog wel mee, maar zo'n bibliotheekgebouw, dat is toch echt saai? Gloria kijkt naar de doffe rode muren. Waarom geen grote flitsende neonletters op het gebouw zetten? En misschien wat muziek spelen? En meer schermen tussen de boeken zetten. Dan zou ze veel liever komen.

Mams en mama trekken haar door de schuifdeur, elk aan een arm. Gloria kijkt naar de rekken vol papieren bundels. De boeken zijn al net als het gebouw, veel te saai. Waarom blinken ze niet? Waarom maken ze geen geluid? Waarom zit er geen schermpje in?

'Kan ik je iets aanbevelen?' hoort ze plots achter zich.

Een oude man in een ouderwets kostuum staat in het gangpad. 'Wally' leest ze op zijn naamkaartje.

'Nee, hoor', zegt Gloria meteen. 'Ik kom gewoon met mijn mama's mee. Ik ben zo weer weg, ik heb nog dansles.'

Dansles? Ze heeft helemaal geen dansles vandaag. Waarom verzint ze dat?

'Dat is jammer. Gemiste kans,' zegt Wally.

'Wat is jammer?'

Wally haalt zijn schouders op.

'Soms zijn dingen niet wat ze lijken. Soms is iets meer de moeite waard dan je eerst zou denken.'

Gloria weet niet wat ze moet antwoorden. Ze staart naar de grond. Heeft hij gelijk? Ze keurt boeken al af voor ze ze echt heeft gelezen. Maar dan beseft ze wat de man wil doen. Hij wil haar overtuigen om toch iets te lezen. Nou, dat zal niet lukken. Gloria richt zich op.

'Hé, denk maar niet dat je...'

Maar dan stopt ze.

Wally is weg.

Foert, als die bibliothecaris niet eens met haar wil discussiëren, dan kan hij de boom in. Gloria besluit gewoon te wachten tot haar mama's klaar zijn met kiezen en dan kan ze thuis op haar bed gaan liggen en muziek spelen.

Ze kijkt een tijdje naar de ruggen van de boeken en wandelt dan naar de uitgang. Daar staat ook het bureau van Wally. Die gaat net zitten en tuurt naar zijn scherm. Met een hand zet hij zijn printer uit. Hij knikt vriendelijk wanneer hij Gloria ziet.

'Ga je alvast naar buiten?'

Hij knikt naar de schuifdeuren.

'Jammer dat je niets hebt gevonden dat je bevalt.'

Gloria vindt het toch een beetje vervelend dat ze niet eens de moeite heeft gedaan om een boek uit te zoeken. Ze loopt snel naar de uitgang. En dan valt haar blik op een grote affiche aan de deur.

Hing die er daarnet ook al?

Ze gaat wat dichterbij staan. Het is een oproep voor een danswedstrijd. Dat klinkt al beter, dat doet ze wel graag! Ze kijkt van de affiche naar Wally. Die werkt rustig verder op zijn computer. Gloria schudt haar hoofd.

Ze zou gezworen hebben dat die affiche er daarstraks nog niet hing!

'Toch iets gevonden?' vraagt Wally.

Gloria knikt. 'Ik dans heel graag.'

Wally neemt een briefje van zijn bureau en houdt het omhoog. In zijn andere hand heeft hij een pen.

'Als je dit invult, kan je meedoen.'

Gloria neemt het formulier en de pen aan en zet zich op de grond. Ze had nooit gedacht dat een bibliotheek ook een danswedstrijd zou organiseren. Misschien had Wally toch gelijk. Deze trip wordt plots meer de moeite waard dan ze had gedacht.

'Wat ben je aan het doen?' klinkt de stem van mams plots boven haar hoofd.

Gloria toont het formulier.

'Ik schrijf me in voor de danswedstrijd.'

Mams bestudeert het briefje.

'Je hebt al genoeg te doen. Vergeet niet dat je ook nog voor school moet werken.'

'Maar ik wil heel graag meedoen!'

'Er komen nog wel andere kansen.'

Gloria kijkt boos naar haar mams. Gaat ze speciaal mee naar de bibliotheek en dan mag ze nog niet deelnemen aan het enige leuke dat heel deze saaie boel te bieden heeft. Ze kijkt opzij naar Wally. Kan hij haar niet steunen met zijn 'soms zijn dingen niet wat ze lijken'? Maar het enige wat hij doet is glimlachen. Hij vindt de discussie tussen Gloria en haar mams best interessant.

'Aaaargh', vloekt ze luid.

Ze frommelt het formulier tot een prop en gooit het weg.

Gloria ligt op haar bed wanneer ze haar telefoon hoort zoemen. In de hoofden van haar mama's is ze huiswerk aan het maken, maar in werkelijkheid is ze clipjes aan het bestuderen om zo nieuwe dansmoves te leren. Ze neemt haar telefoon. Het is een bericht van een onbekend nummer.

Wil je echt graag meedoen aan de danswedstrijd? Groetjes, de organisatoren.

Wie is dit? En hoe weet die dat ze graag wil meedoen? Ze wil op de knop 'wissen' drukken, maar dan bedenkt ze zich. Ze stuurt terug.

Ja.

Is dit wel slim? Niet echt. Maar ze is veel te benieuwd naar wat die organisatoren te vertellen hebben.

Super! Als je echt wilt meedoen, zorgen wij voor een gepast excuus.

Gloria moet lachen. Een excuus om haar mama's ervan te overtuigen dat ze mag deelnemen? Veel succes, dat lukt nooit. Maar ze voelt dat de drang om te dansen door haar lichaam zindert. Ze wil echt graag. En wat heeft ze te verliezen? Ze zet haar vingers op het scherm.

Oké.

Gloria krijgt geen bericht meer terug. Is iemand een grapje met haar aan het uithalen? Teleurgesteld gaat ze aan haar bureau zitten. Ze kan net zo goed aan haar huiswerk beginnen. Dan is ze daar meteen van af.

Beneden hoort ze de telefoon rinkelen. Het is hun vaste lijn. Daar belt bijna niemand meer op. Gloria zet haar deur op een kier en hoort hoe mama de telefoon opneemt. Mama mompelt iets, maar Gloria kan net niet verstaan wat ze zegt. Het klinkt als 'echt?' en 'wat leuk!' en 'geen idee, dat zal ik moeten vragen'.

Gloria kijkt even naar haar huiswerk. Ze was er toch al bijna aan begonnen, dat is ook al iets. Ze loopt de trap af en komt de woonkamer in. Mama en mams zijn zacht aan het praten. Waarom doen ze dat?

Ze schrikken als Gloria binnenkomt. Ze zwijgen meteen. Wat is hier aan de hand? Gloria kijkt van mama naar mams. Die kijken ernstig.

'Gloria, ga je eens even zitten?'

Gloria blijft staan. Ze vertrouwt het zaakje niet.

'Waarom?'

Mama slikt en kijkt naar mams. Die knikt.

'We moeten je iets vertellen.'

'We hebben net telefoon gekregen', zegt mama.

Er was dus toch iets met dat telefoontje, denkt Gloria. Waarom zijn ze daar zo van geschrokken? Ze heeft het gevoel dat er iets ergs is gebeurd. Ze moet toch niet van school veranderen? Ze zou het vreselijk vinden om haar vriendinnen achter te laten.

'We hebben een aanbod gekregen', zegt mams.

Zie je wel, denkt Gloria. Mama moet van werk veranderen en daarom moeten ze verhuizen. Ze komt vast terecht in een school vol kinderen zonder modegevoel. Niemand zal nog opkijken als ze een mooi nieuw jasje in de juiste herfstkleur draagt.

'En we denken dat het ook goed voor jou is.'

Gloria gaat nu toch zitten. Ze kan al net zo goed vuilniszakken gaan dragen. Waarom geld uitgeven als niemand er om geeft?

'Wat is er Gloria?'

'Vertel het nu maar gewoon. Ik begrijp het dat jullie willen verhuizen en op het platteland gaan wonen waar iedereen in lompen en klompen rondloopt. Maar ik ga er niet mee akkoord. Ik zal me verzetten tot de laatste snik.'

Mama en mams kijken elkaar aan. En dan barsten ze in lachen uit.

'Maar wij gaan helemaal niet verhuizen!'

Gloria kijkt op. Oké, misschien was ze iets te overhaast conclusies aan het trekken.

'Wat is er dan wel?'

Mama legt haar hand op Gloria's arm. Dat doet ze alleen als ze slecht nieuws heeft. Het is misschien geen verhuis, maar toch iets ergs. Ze willen toch geen hond in huis nemen? Al die rondslingerende haren zullen haar kleren verpesten. En ze mag niet denken aan de kwijl die overal aan hangt.

'Je bent geselecteerd voor een leuke wedstrijd', zegt mama.

Wat? Is dat alles? Een wedstrijd. Waarom doen ze dan zo raar? Is het Russische roulette met echte kogels?

'De danswedstrijd?'

Ze had haar formulier al grotendeels ingevuld. Maar waarom zouden haar ouders nu wel toegeven?

'Nee, een leeswedstrijd.'

Gloria weet niet goed of ze moet huilen of lachen. Een leeswedstrijd? Ze zou nog liever een roze trui op een rode broek aandoen. Nee, wacht, dat nu ook weer niet.

'Wij zouden het heel fijn vinden als daaraan meedoet', vult mams aan. 'Dan leer je appreciëren wat boeken betekenen.'

Nog in geen honderd jaar, wil Gloria antwoorden. Maar ze zegt niets.

Wacht even.

Dat telefoontje.

Net nadat ze dat bericht over de danswedstrijd heeft gekregen. Als je echt wilt meedoen, zorgen wij voor een gepast excuus.

Zou die leeswedstrijd het excuus zijn? Kan ze dat risico nemen? Ze haalt diep adem.

'Oké, als dat zoveel voor jullie betekent, doe ik mee.'

Mama heeft nog vier keer gevraagd of ze zeker is dat ze wil meedoen aan de wedstrijd. Ze kan nog altijd niet geloven dat Gloria zo gemakkelijk toehapte. Haar dochter in een leeswedstrijd! En nu staan ze voor de deur van de bibliotheek.

De twijfel slaat toe bij Gloria. Het zal toch echt wel om de danswedstrijd gaan? Of heeft ze zich laten vangen? Misschien zitten haar eigen ouders wel achter dat mysterieuze berichtje.

'Welkom, Gloria', lacht Wally minzaam aan de ingang.

Ze knikt, maar zegt niets. Ze vertrouwt het nog steeds niet.

'Kom, we gaan naar binnen', zegt mama.

Wally steekt zijn hand uit.

'Sorry, mevrouw, dat zal niet gaan.'

'Waarom niet? Gloria is ingeschreven, ze hebben ons vorige week nog gebeld.'

Wally knikt, maar wijkt niet.

'Gloria is inderdaad ingeschreven, maar u bent dat niet. Ouders mogen niet mee naar binnen.'

Bij Gloria laait de hoop op. Waarom mag haar mama niet binnen? Omdat de leeswedstrijd geen leeswedstrijd is?

Mama haalt haar schouders op en geeft Gloria een kus op haar wang.

'Jammer, maar veel succes!'

Wally wacht geduldig tot mama een stap achteruit zet. Maar die blijft als een nieuwsgierig hondje proberen om over zijn schouder naar binnen te kijken. Hopelijk begint ze niet te kwijlen.

'Mama van Gloria?'

'Ja?'

'Het is tijd om te gaan.'

Met tegenzin draait mama zich om, vol spijt dat ze het moment dat haar dochter aan een leeswedstrijd meedoet, niet kan meebeleven. Wally gebaart naar Gloria dat ze naar binnen mag gaan. Met een kloppend hart stapt ze door de deur.

De bibliotheek zit vol kinderen van haar leeftijd. Maar daar stopt elke vergelijking met een normale danswedstrijd. De moed zakt Gloria in de schoenen.

Alle kinderen zijn een boek aan het lezen.

Het is echt een leeswedstrijd.

Gloria had nooit ja mogen zeggen. Wat had ze ook gedacht? Dat iemand haar stiekem een excuus zou bezorgen om haar ouders voor te liegen? Waarschijnlijk zijn haar mama's nog altijd aan het lachen om het feit dat ze daar is ingetrapt.

'Maak het jezelf gemakkelijk en begin maar te lezen.'

Wally staat naast haar en houdt een boek omhoog. Gloria wil protesteren en zeggen dat ze erin is geluisd. Dat ze hier helemaal niet wil zijn. Maar de houding van Wally verraadt dat hij daar geen oren naar heeft. Ze pakt het boek aan en laat zich op een kussen ploffen.

Ze bekijkt het boek. Hoe herken ik een leugenaar?, geschreven door ene Lance Leon Cantell. Dat had ze beter gelezen voor haar mama's haar fopten. Dan had ze hier nu niet gezeten.

Ze kijkt in het rond. Iedereen is in hetzelfde boek aan het lezen. Alle kinderen zijn heel aandachtig. Misschien is het boek dan toch de moeite? Gloria bladert erdoor en leest hier en daar wat zinnen. Er staan best toffe dingen in. Een leugenaar raakt vaak zijn gezicht aan. Of kijkt naar links als hij liegt en rechtshandig is. En leugenaars knipperen veel vaker. Ze probeert het beeld van haar mama's op te roepen toen ze het over de leeswedstrijd hadden. Dat komt niet overeen met de tips in het boek. Waren haar mama's dan niet aan het liegen?

Wie heeft haar het bericht dan gestuurd?

Gloria pijnigt haar hersens, maar ze geraakt er niet aan uit. Misschien staan er wel meer antwoorden in het boek. Ze verdiept zich in de wereld van de leugenaars. Maar ze is nog niet klaar wanneer Wally begint te praten.

'Laten we het boek eens bespreken.'

'Wacht!' roept Gloria. 'Ik ben nog niet klaar.'

Ze schrikt van zichzelf. Heeft ze nu net gezegd dat ze liever eerst een boek wil uitlezen?

'Wie heeft er al eens gelogen?' vraagt Wally.

Verschillende kinderen steken hun hand op. Gloria schrikt ervan. Dat zijn hier toch allemaal boekenwurmen? Die liegen toch niet?

'Ik neem vaak mijn telefoon mee naar mijn kamer als ik moet gaan slapen', zegt een jongen.

'Ik heb zogezegd nooit een koek genomen', lacht een meisje.

En het blijft niet bij die leugens.

'Als je de thermometer tegen de verwarming houdt, lijkt het alsof je koorts hebt.'

'Ik heb al eens tien euro van mama genomen om snoep mee te gaan kopen.'

'Als ik geen spruitjes wil eten, spoel ik ze door in het toilet.'

Gloria kijkt verbaasd om zich heen. In vergelijking met de anderen is zij behoorlijk braaf. Heeft zij al eens gelogen? Zelden eigenlijk en dat is jammer, bedenkt ze nu. Wie weet welke leuke dingen ze al is misgelopen omdat ze niet durfde te liegen?

'En jij, Gloria? Heb jij nog nooit gelogen?'

Ze schudt snel haar hoofd.

'Zeker?'

En de danswedstrijd dan? Daar was ze wel bereid om te liegen.

'Ik heb misschien wel eens een keer...', begint ze. Maar dan stopt ze. Ze kan toch moeilijk zeggen dat ze graag had gelogen om hier niet te moeten zijn?

'Ga maar verder', zegt Wally.

Ze kijkt om zich heen. Iedereen kijkt haar geïnteresseerd aan, benieuwd naar haar verhaal. Dat is wel een fijn gevoel. Zou ze eerlijk durven zijn?

Ze opent haar mond.

'Onlangs kreeg ik een vreemd bericht over een danswedstrijd', mompelt Gloria. 'Ik mocht niet meedoen van mijn ouders, maar iemand zou voor mij een excuus voorzien.'

'En wat was het excuus dan?' vraagt Wally.

Ze ziet pretlichtjes in zijn ogen. Waarom is hij zo vrolijk?

'Dat weet ik niet. Ik dacht eerst dat het deze leeswedstrijd was.'

Ze staart naar de grond. Ze kan niet geloven dat ze het toch heeft verteld. Maar niemand lijkt er aanstoot aan te nemen.

'Maar dat was het dus niet?' vraagt Wally.

Gloria schudt haar hoofd.

'Blijkbaar niet. Ik zal het nooit weten.'

'En vind je het spijtig dat je nu hier bent?'

Wat is dat voor een gemene vraag! Gloria kijkt door haar wimpers om zich heen. De andere kinderen kijken haar nieuwsgierig aan. Niet boos of afwijzend, maar oprecht benieuwd naar het vervolg.

'Eerst wel.'

Wally knikt.

'Eerst wel, dus...'

'Nu vind ik het wel tof. Ik wist niet dat er in boeken zoveel interessante dingen konden staan.'

'Maar je zou liever dansen?'

'Er is niets dat ik liever doe dan dansen.'

'Zou je ervoor liegen?'

'Meteen.'

Wally grijnst en knipt met zijn vingers.

'Doe maar, jongens.'

Gloria's hart begint te bonken. Doe maar wat?

De andere deelnemers springen recht en lopen naar een rek achteraan in de bibliotheek. Gloria kijkt hen na.

'Wat gebeurt er?' vraagt ze.

'Soms zijn dingen niet wat ze lijken', glimlacht Wally. 'Vind je lezen toch een beetje leuk?'

Gloria knikt. Ze wil de rest van dat boek ook wel lezen.

'Dan zullen we daar later nog tijd voor maken. Eerst iets anders.'

Wally staat op van zijn stoel en wenkt haar. Hij loopt tussen de kinderen naar het rek met de informatieve boeken. Daar legt hij zijn hand op een boek. Gloria herkent het, Hoe herken ik een leugenaar?, het boek dat ze net hebben gelezen. Wally trekt eraan en meteen schuiven de rekken naast hem naar opzij.

Wat is dat?

De kinderen rond hem vinden het de normaalste zaak van de wereld en springen door het gat. Gloria aarzelt. Dit is raar.

'Kom je mee?' vraagt Wally.

'Wat gaan we doen?'

'Ik had toch beloofd voor een gepast excuus te zorgen?'

Wat? Is het toch Wally die dat berichtje heeft gestuurd? In de verte hoort Gloria muziek weerklinken.

'De danswedstrijd gaat beginnen', knipoogt Wally. 'Ik zou me maar haasten.'

Als al de andere kinderen meedoen, zal het wel oké zijn? Gloria is best nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren. Ze stapt door het gat en komt in een donkere gang terecht. Aan het einde ziet ze licht. Daar komt de muziek vandaan. Ze hoort kinderen joelen.

Ze wandelt naar het einde van de gang en duikt in het deurgat.

Het is een groot feest. Gloria kijkt haar ogen uit in de ruimte achter de geheime gang. Aan de wanden staan boekenrekken van de vloer tot aan het plafond. In het midden zijn de stoelen en banken opzij geschoven en verlichten kleurrijke spots een geïmproviseerde dansvloer. Schermen langs de kant tonen mooie figuren die bewegen op de maat van de muziek. Achter de discobar staat een dj met zijn armen in de lucht.

'Dj Piejay', knikt Wally, die plots naast haar staat. 'Een betere dj vind je niet.'

Dj Piejay buigt zich naar de micro.

'Ronde 1!' roept hij. 'Dans allemaal op één been!'

Alle kinderen op de dansvloer nemen een been vast en huppen in het rond. Het ziet er vreemd, maar ook ongelooflijk grappig uit. Dit is niet het soort danswedstrijd dat Gloria gewoon is. Maar wat zou het?

Ze springt tussen de anderen en heft een been in de lucht. Het voelt bevrijdend om gewoon haar zin te doen. De andere rondes bestaan uit breakdance, ballet en sillywilly. Sillywilly bestaat eigenlijk niet, maar het komt erop neer dat je dan zo gek mogelijk doet op de dansvloer. Gloria vindt het fantastisch.

Na een tijd, veel te snel naar Gloria's gevoel, klinkt er een luide sirene en zet dj Piejay de muziek wat zachter.

'Alarm!' roept hij. 'Ouders gesignaleerd aan de buitenkant van de bibliotheek.'

Wally kijkt op zijn horloge.

'Juist, de leeswedstrijd is afgelopen.'

De kinderen stoppen met dansen en haasten zich naar de deur.

'Wacht!' roept dj Piejay. 'Eerst nog een winnaar van de dans... eh, leeswedstrijd kiezen.'

Hij kijkt naar Wally.

'Ik denk dat dat duidelijk is', grijnst die. 'De winnaar is...'

Het wordt even heel stil in de ruimte. Iedereen kijkt vol verwachting naar Wally en dj Piejay.

'Gloria!'

Gloria probeert haar ademhaling onder controle te houden. De opwinding van de danswedstrijd is nog niet uit haar lichaam verdwenen. Toch zit ze samen met de anderen braaf op een kussen in de bibliotheek met een boek in haar hand.

Ze heeft lukraak een boek gekozen en leest nu teksten over bladgroen en bosmos. Wanneer ze haar mams ziet, legt ze het boek snel opzij.

'En hoe was het?' vraagt mams.

Gloria veegt een beetje zweet van haar voorhoofd.

'Heel leuk', antwoordt ze.

Ze ziet de verbazing op het gezicht van mams.

'Echt?'

'Echt! Het was heel spannend. En soms ook wel grappig.'

Mams glimlacht breed. Ze ziet er opgelucht uit.

'Zie je wel dat lezen iets voor jou is!'

'Ja, dat had ik nooit verwacht', grijnst Gloria. 'En weet je wat nog het leukste is?'

'Nee?'

'Ik heb gewonnen!'

Mams slaat haar handen om haar heen en tilt haar de lucht in.

'Dat is geweldig! Jij wilt vast en zeker nog een keertje terugkomen?'

Gloria kijkt opzij naar Wally. Die glimlacht en geeft haar een vette knipoog. Ze knipoogt terug.

'Natuurlijk wil ik hier nog terugkomen. Heel vaak zelfs!'